تکنولوژی بلاک چین اولین بار در تاریخ 31 اکتبر سال 2008 و توسط خالق نابغه بیت کوین مورد استفاده قرار گرفت. این پدیده نو امکان انجام معاملات مالی از طریق اینترنت پرداخت، بدون نیاز به سازمان‌های واسطه مانند بانک و … را فراهم می‌کرد. بدیهی است که ویژگی اصلی تمامی ارزهای رمزنگاری شده حذف واسطه‌ها از مبادلات مالی و عملکرد غیر متمرکز آنها در انواع معاملات تجاری مانند خرید کالا، انتقال وجه و … می‌باشد. اما سؤالی که ممکن است ذهن بسیاری از افراد را مشغول کند این است که آیا می توان این غیر متمرکز بودن را به سایر موارد، غیر از پول نیز تعمیم دارد؟
این ایده توسط شخصی به نام ویتالیک بوترین در سال ۲۰۱۳ مطرح شد، وی معتقد بود بیت کوین دچار نقاط ضعفی است که باید برطرف شود. در نهایت بوترین در ژانویه سال ۲۰۱۴ به همراه چند توسعه‌دهنده دیگر ایده خود را کامل‌تر کرده و در ماه آگوست همان سال، اقدام به جذب سرمایه برای پیاده‌سازی پروژه خود کرد.
هدف اتریوم ایجاد یک کامپیوتر جهانی تقریبا غیرمتمرکز است و با استفاده از این ارز دیجیتال، سرورها و ابرها با هزاران نود (Nodes) که توسط داوطلبانی از سراسر جهان اجرا می شوند جایگزین خواهند شد. چشم انداز اتریوم این است که چنین قابلیتی برای کاربران سراسر جهان فراهم نموده و آنها را قادر به رقابت برای ارائه خدمات بهتر بر روی این بستر کند.
ماشین مجازی اتریوم ( Ethereum Virtual Machine)
EVM یا ماشین مجازی اتریوم یک محیط زمانبندی برای اجرای قراردادهای هوشمند در بلاک چین اتریوم است که اسکریپت ها را با استفاده از شبکهی بین‌المللی گره‌های عمومی اجرا می‌کند.
قراردادهای هوشمند
قراردادهای هوشمند در واقع نوعی پروتکل برای تنظیم قراردادها است که به وسیله ابزار دیجیتالی کنترل شده و می تواند معامله مستقیم بین عوامل مختلف را انجام دهد. قراردادهای هوشمند اتریوم به عنوان اسکریپت‌های مستقل و یا برنامه‌های غیر متمرکز متفاوتی که بلاک چین اتریوم برای اجرای بعدی توسط EVM ذخیره می شوند، در نظر گرفته میشود. به زبان ساده تر می‌توان گفت قرارداد هوشمند قادر خواهد بود بدون نیاز به فرد یا نهادی اجرا و اعمال شود. از این رو این قراردادها می‌توانند سبب افزایش امنیت و کاهش هزینه شوند. البته باید گفت مواردی همچون امکان بروز خطای انسانی ( در هنگام نگارش کدهای قرارداد )، قوانین حقوقی غیرشفاف در کشورهای مختلف در قبال این شکل از قراردادها و نیز هزینه بالای نگارش آن توسط برنامه‌نویسان از مهم‌ترین معایب قراردادهای هوشمند به‌شمار می‌روند.
کاربرد قرارداد هوشمند
قراردادهای هوشمند کاربردهای مختلفی در زمینه‌های متفاوت از جمله انتخابات، موسسات مالی و بانک‌ها، بیمه‌ها، دولت‌ها، املاک، رسانه‌ها، خدمات سلامتی و … دارند.اگر قراردادهای هوشمند به بلوغ برسند، می‌توان آن را جایگزین مناسبی برای قراردادهای رایج امروزی دانست. مثلا برای برگزاری انتخابات، می‌توان با بهره بردن از آنها، داده‌های انتخاباتی را به صورت محرمانه ذخیره کرد و امکان هر نوع دستکاری در آراء و نتیجه انتخابات را از بین برد. با ترکیب شدن اینترنت اشیاء و قراردادهای هوشمند، می‌توان خانه‌ای را متصور شد که اجاره‌اش پرداخت نشده و خود به خود در آن بسته میشود.
